Iets na half acht staan ze voor de poort: Paul Rombout en Nilis Dorst. Paul runt samen met zijn vrouw Esther Gulugufe (Chichewa voor ‘vlinder’) in Chikwawa. Ze trainen, bemoedigen en coachen daar mensen om op een ecologische manier zelfvoorzienend te worden. Nilis was vorig jaar mei bij ons toen we een bezoek aan Paul en Esther brachten. Dat leidde er uiteindelijk toe, dat Nilis in september weer naar Malawi vertrok om als vrijwilliger bij Gulugufe aan de slag te gaan, met name om er het restaurant goed op te zetten. In de eerste helft van mei keert hij met een schat aan ervaring weer terug naar Nederland, maar voor het zover is gaat hij met ons mee naar het meer om een beetje bij te komen en vakantie te houden. Het huis dat we gehuurd hebben heeft zes bedden, dus ruimte genoeg.

Half Way House, Balaka

We hebben er zin in, dus nadat we van Paul afscheid hebben genomen vertrekken we meteen. Het is leuk om Nilis weer te ontmoeten en zijn verhalen te horen. We zijn zo druk in gesprek dat ik het te laat door heb. Een alleraardigste politieagent houdt ons aan en dan zien we het al: snelheidscontrole. Ik heb blijkbaar 18 kilometer te hard gereden: 68 waar je maar 50 mag. Dat levert een forse boete op: MWK 15,000 oftewel een kleine veertien euro. Zo helpen we Malawi voort, zullen we maar zeggen…

De rest van de reis verloopt voorspoedig en rond kwart voor tien rijden we het terrein van het Half Way House op. Als we uitstappen komt Rodrick meteen naar ons toe gelopen. Hij is al jaren directeur van Prison Fellowship Malawi en met hem hebben we afgesproken. We schudden handen en lopen dan mee naar zijn kantoor. Fijn om elkaar nu ‘in het echt’ te ontmoeten’. We hebben elkaar online al wel gesproken, maar dit is stukken beter.

Rodrick maakt meteen een sympathieke indruk en is duidelijk gepassioneerd voor het werk dat hij doet. Na een tijdje in zijn kantoor met elkaar gesproken te hebben, krijgen we een rondleiding over het terrein. Daar zijn op dit moment geen gevangenen, maar wel ontmoeten we aanwezige personeelsleden – waaronder gevangenispersoneel dat in dienst van de overheid maar hier gestationeerd is.

Aan het Half Way House programma nemen doorgaans zo’n zestig gevangenen deel, die uit alle hoeken van het land komen. Het gaat om gevangenen die in hun laatste jaar van detentie zitten, in het Half Way House worden ze voorbereid op hun terugkeer in de samenleving. Het programma duurt vijf tot zes maanden, waarin de gevangenen een vak kunnen leren, zoals naaien, timmeren, installatietechniek en lassen. Als ze de (gecertificeerde!) opleiding met succes afronden, krijgen ze gereedschap mee dat hen in staat stelt om straks als kleine zelfstandige het vak uit te oefenen. Op het terrein is ook een kleine kliniek, waar niet alleen de hier verblijvende gevangenen, maar ook mensen die in de omgeving van dit terrein wonen welkom zijn. Mensen kunnen bij de kliniek met gezondheidsklachten terecht, maar in en vanuit de kliniek kan ook voorlichting gegeven worden over persoonlijke hygiëne en het voorkomen van ziekten.

Chapel of Reconciliation

De kapel vormt het spirituele hart van het Half Way House, vertelt Rodrick. In de maanden dat hun programma’s draaien, komt iedereen ’s ochtends in de kapel samen voor de dagopening, met bijbelstudie, zang en gebed. Ze noemen deze plek de Chapel of Reconciliation – de kapel van de verzoening. Daarmee is in een paar woorden uitgedrukt waar Prison Fellowship Malawi voor staat: verzoening, herstel van relaties – waarbij niet alleen de gevangene in beeld komt, maar ook diens familie en netwerk, alsmede iedereen die direct of indirect door zijn of haar misdaad getroffen werden.

Er hangen prachtige kunstwerken in de achthoekige ruimte: op zeven van de zijden hangt een groot houten tableau dat een aspect van het thema ‘verzoening’ uitbeeldt. Het gaat dus als het ware om zeven pijlers onder het werk van Prison Fellowship Malawi. In de kunstwerken zijn Bijbelse taferelen verwerkt die allemaal in de Malawische setting zijn gezet. Dat is geen wonder, want de kunstwerken zijn gemaakt in het Kungoni Centre of Culture and Art. Rodrick neemt samen met programma manager Cornelius Luwesi de tijd om deze en andere kunstwerken in de kapel toe te lichten. Ze doen dat op een inspirerende manier, waarbij op een natuurlijke manier af en toe ook wat meekomt van hun persoonlijke drijfveren voor dit werk. We zijn onder de indruk – de tijd is eigenlijk veel te kort, je zou naar elk tableau gerust een half uur kunnen kijken…

Terug in het kantoor praten we nog even door, maken we afspraken voor een volgende ontmoeting en geeft Rodrick op mijn verzoek wat (bijbelstudie)materiaal mee dat ze gebruiken en dat ik de komende tijd eens rustig kan bekijken. Daarna nemen we afscheid en zetten we de auto in beweging voor het tweede deel van onze reis.

Kingfisher Inn

Een paar uur later draaien we het terrein op dat we inmiddels heel goed kennen: dat van Kingfisher Inn. De eerste keer dat we hier kwamen was in april 2014, toen we met een groep uit de Johanneskerk een prachtige reis naar Malawi maakten. Toen heette het nog Palm Beach Resort. Sinds 2019 wordt de plek gerund door Paul en Staci Kennedy, die de afgelopen jaren hard gewerkt hebben om de accommodaties en voorzieningen nóg aantrekkelijker te maken. Door de coronapandemie die begin 2020 uitbrak was dat een haast onmogelijke opgave. We hebben veel bewondering voor hun passie en doorzettingsvermogen en hopen dat ze in de toekomst hun plannen en ideeën verder kunnen verwezenlijken, maar gemakkelijk is dat zeker niet. We komen hier graag en hadden hier vorig jaar augustus een paar geweldige dagen met onze kinderen en kleinkinderen. Nu is deze plek ruim vier weken lang onze verblijfplaats en uitvalsbasis. Mooi om werk en vakantie zo te combineren!

We worden door Paul en Staci hartelijk ontvangen. We zien het meteen: de plek waar we in het verleden verschillende keren ons tentje hebben opgezet – de campsite – staat helemaal onder water. Ook elders op het terrein staat nog water. Door de overvloedige regenval is het waterpeil van het meer hoger dan we ooit gezien hebben. Gelukkig is ons huisje helemaal droog. Jippie, wat een mooie plek is dit toch!

Over Prison Fellowship

Prison Fellowship Malawi is een van de takken van Prison Fellowship International, ooit opgericht door Charles Colson (schrijver van onder andere Het Lichaam – Over de gemeente). De Nederlandse tak staat bekend onder Gevangenenzorg Nederland.

Wie meer wil weten over Prison Fellowship Malawi kan op YouTube een paar filmpjes vinden.

Zo is daar een filmpje dat weliswaar gedateerd is (want uit juni 2008), maar toch een goed beeld geeft van wat PFM doet en waar de organisatie voor staat. Ook staat er een filmpje uit april 2020 online over Rodrick Zalimba, de directeur.

Op internet is bijvoorbeeld ook een fotoserie te vinden die in 2014 / 2015 is gemaakt in Chichiri prison (Blantyre). De serie geeft een eerlijk maar schokkend beeld van het leven in Malawische gevangenissen.